Kinderopvang: omdat de allerkleinsten het niet zelf kunnen vragen, moeten wij het doen

Verontruste ouders en diensthoofden van kinderopvanginitiatieven kloppen aan bij het Kinderrechtencommissariaat. ‘Het water staat ons aan de lippen’, zeggen ze ons. Elke dag proberen ze het verschil te maken met hun warme, veilige kwaliteitszorg voor de allerkleinsten. Maar de energie raakt op.

‘We willen inzetten op ‘educare’, niet alleen de hoogstnoodzakelijke ‘care’, stellen ze. Er zijn dubbel zoveel middelen nodig en een verhouding van één begeleider voor vier baby’s’. Met vier begeleiders voor 45 baby’s en peuters, is niemand gebaat.’

Het Kinderrechtencommissariaat trekt mee aan de alarmbel met een standpunt. Juist omdat de allerkleinsten niet zelf kunnen vragen om dringende maatregelen nu en een plan op termijn, moeten wij, de volwassenen, dat doen. En blijven doen. Kinderopvang raakt aan de kern van het kinderrechtenverdrag. Met de juiste erkenning en de nodige ondersteuning heeft de kinderopvang alles om naast de gezinsopvoeding aan elk kind veelzijdige ontwikkelingskansen en warmte te geven in het tempo en de zorgmaat van elk kind. Ongeacht de herkomst van het kind of van het gezin waar het opgroeit.

Nu én in de toekomst moet elke baby en peuter die opvang nodig heeft, kunnen rekenen op warme, veilige kwaliteitsopvang. Extra maatregelen en een volgehouden inspanning in de richting van een strakker voorzorgsprincipe zijn nodig.